Oranje, zwart, blauw, geel, gespikkeld en wit. Groot tot heel klein: vlinders in alle kleuren en maten fladderen om ons heen tijdens de wandeling door de rijstvelden van Ubud. De kikkers zitten verscholen tussen het zuivere, frisse groen van de rijstvelden die op verschillende niveau's geplant zijn. Ik hoor het diepe kwaken van de kikkers dat als een alarm aanzwelt en afneemt als we weer voorbij zijn. Het voortdurende geluid van stromend water vergezelt ons de hele wandeling. Het pad is vanuit Ubud steeds smaller geworden en is nu nog maar een randje beton breed, waar net 1 teva- sandaal op past. Links een redelijke afgrond en rechts het water dat de rijstvelden voedt. Even diep ademhalen en doorlopen. 5 meter verder is er weer een smal paadje met links en rechts een rijstveld. De lucht is nog lekker fris en we worden af en toe gepasseerd door iemand die op een veld gaat werken. Als we de rijstvelden achter ons laten komen in een onontgonnen deel terecht. De cicaden slaan soms ineens aan, alsof ze elkaar waarschuwen: ze komen eraan. Even later is het weer stil. We genieten van de vlinders en zien een paar grote hagedissen die in de zon liggen op te warmen. Er groeien gigantische boomvarens, bananen en overal bloeiende struiken. Het is gewoon een pracht. Dat we goed op het pad moet letten zal even later blijken. Het smalle paadje kronkelt zich verraderlijk langs steile afgronden. Er staat een Indonesische meneer in het water bij een klein watervalletje, hij heeft daar zijn 'badkamer' heeft gemaakt. Ik groet hem in het voorbijgaan en even later passeert hij ons, met de waarschuwing om voorzichtig (hati- hati) te zijn want op dit stuk zijn al 4 toeristen verongelukt...

Het pad is inmiddels weer teruggebogen naar de rijstvelden waar we wel blij mee zijn want Peter is inmiddels een beetje lek gestoken door de muggen. Dan staat daar, als geroepen, iemand die ons verse kokosnoten aanbiedt. De onderhandelingen verlopen in een vrolijke sfeer want we weten allebei dat we het toch wel eens worden en even later zitten we tussen de rijstvelden een flinke plons kokoswater te drinken. De terugweg is vaak stilstaan, kijken naar de vele zwaluwtjes die duikvluchten maken over ons, het water en de velden, de koe op een landje, de ochtend en de stilte.

De middag staat in het teken van apen en de mensen: ze zijn beiden even vermakelijk. We zijn naar monkey forest gelopen en lopen letterlijk tussen de grijze makaken. Bij de ingang zitten al een paar 'moeders' met kinderen. Mensen kopen bananen om aan de apen te voeren en de apen zijn slimmer dan de mensen. Voordat ze het weten zijn de bananen alweer ontfutseld en sommigen schrikken zich lam als een aap zich brutaal op het hoofd van iemand manifesteert. Wij moeten er om lachen maar het is ook een beetje triest. We gaan een beetje achteraf rustig op een randje zitten en even later nestelt een aap zich achter Peter. Ze leunen gezellig tegen elkaar aan, maar als blijkt dat Peter niets bij zich heeft geeft ie toch even een zachte beet in Peters arm. Een rondlopende oppasser waarschuwt de mannetjesaap die gauw wegloopt. De vijver even verderop is nog rustig als we aankomen. Een aapje zit wat te spelen met het water. We gaan op de rand zitten, maar dat duurt niet lang. Een groep jonge apekoppies hebben een dol moment en duiken achter elkaar aan de vijver in. Ze proberen zelfs een ouder mannetje erin te krijgen en springen van een tak als bommetje. Op het laatst zijn ze allemaal drijfnat als ze liggen uit te hijgen op de boomtakken en de rand van de vijver.

Het bos ligt rond een diepe kloof met een bron omgeven door eeuwenoude bomen en de apen zitten overal. Ze klimmen via de lianen omhoog en sommigen zitten vanaf een tak te plassen. Moeders met zogende jongen, pubers en imponerende mannetjes, lopen gewoon langs je heen of je er niet staat. De rondlopende toeristen zijn minstens zo vermakelijk en we bekijken ze als we even uitblazen op een muurtje. Een Japans meisje schrikt zich wezenloos als ik achter haar ga staan langs een reling en daarbij met de camera iets tegen de balk stoot. Terwijl ik met haar sta te grappen over haar schrik gaat er een aap direct achter mij zitten. Ik kijk om en laat de aap zijn gang gaan. Ach, hij doet niks. Veel mensen zijn als de dood en laten dat voortdurend met een gil blijken. Er lopen ook veel mensen met een selfie-stick rond en durven dan wel van dichtbij te filmen en te fotograferen. Toch een vreemd fenomeen zo'n 'ego-stok'. Het valt ons tijdens deze reis sowieso op dat er mensen zijn die alleen maar selfies maken. 'Ik voor de tempel', 'Ik op het terras', Ik in het Apenbos', Ik...

Het wandelen van vandaag is ons goed in de benen gaan zitten en we halen onze dagelijkse portie Bintang bij het kleine supertje vlak bij ons hotel en drinken hem in alle rust op 'onze' veranda. We maken een plan voor morgen, de laatste hele vakantiedag. Het zit er bijna op. Een maand zijn we onderweg geweest maar 'thuis' begint wel weer te trekken. We hebben zelfs even 'Het Journaal' gekeken en zagen dat er niets veranderd is...