We zijn net thuis gekomen maar we wilden jullie dit verhaal niet onthouden dus we doen nog even alsof...

Op een rijtje staan de Hindoes naast elkaar in het heilige water, ze hebben zedig hun sarong en t- shirt nog aan en bidden tot de heilige bronnen van de Titra Empul tempel. Ze plaatsen bloemenbakjes met een wierookstokje en houden hun hoofd onder de straal die uit de waterspuwer komt. Iedere spuwer is aan een andere god gewijd. Ik zie dat ze bij iedere waterspuwer hetzelfde ritueel doen. Ondertussen staan op de kant tientallen toeristen het tafereel (en zichzelf) te fotograferen. Het is een mooie plek en ik ga op een rustig plekje zitten en realiseer me dat dit iedere dag zo gaat, ook als ik hier niet ben. Ook de 2 grote waringinbomen worden geëerd, ze hebben om hun stam zwart-wit geblokte sarongs. Een stel Chinese toeristen hebben een spierwitte Oostenrijkse baby ontdekt en willen er allemaal mee op de foto. De hele groep loopt met een selfiestick. De uitgang wordt gevormd door een soort labyrint van marktkraampjes die allemaal hetzelfde aan ons willen verkopen: houtsnijwerk van kokosnoten, bewerkte buffelschedels, sarongs, petjes, houten penissen en schaaltjes met mozaïek tegelwerk. We willen het allemaal niet hebben, maar moeten er, als was het een supermarkt, toch door. Af en toe een grapje en we zijn er weer ongeschonden langs!

Dit is al ons tweede culturele bezoekje van vandaag. Daarnet hebben we een bijna duizend jaar oude ruïne hier vlakbij bezocht. Tien in de rotsen uitgehakte nissen met een beeld daarin. Elke nis is zo'n zeven meter hoog. Zes jaar geleden was dat ook ons laatste uitstapje hier op Bali. Het maakte toen veel indruk dus we wilden het nog wel eens zien.

We vertrekken op tijd uit ons onderkomen in Ubud. Antoinette zegt al een paar dagen dat het misschien nodig is om te tanken. 'Ach, we maken bijna geen kilometers en hij kan ook nog op reserve' was steeds mijn antwoord. We zijn halverwege als plotseling mijn motor uitvalt. Benzine op! Ik kijk naar de kraan en zie dat hij al op reserve staat. Daar hebben we sinds ons vertrek niet meer aangezeten. Antoinette kan er wel om lachen. We staan net op een kruising met een wat grotere weg en ik vraag aan de overkant. De dame wijst op zijn Aziatisch naar de richting die wij ook op moeten. Ik maak de waterfles leeg en rijd met de motor van Antoinette die kant op, Twan achterlatend bij de stilgevallen motor. Ik vraag nog twee keer en telkens wordt naar dezelfde richting gewezen. Een kilometer verder vindt ik een echte Pertamina en laat daar de fles vullen. Daar doen ze hier niet moeilijk over.

We komen wat later dan gepland in Gunung Kawi en arriveren gelijk met een bus Belgen. De gids vertelt het verschil tussen een bananenboom en een kokospalm en de meute sjokt achter hem aan. Wij gaan onze eigen gang zoals we de hele vakantie gedaan hebben.

Een uurtje later lopen we alweer bij de volgende tempel, die van de bron van de eeuwige jeugd.

We maken een omweg om een laatste keer, via kleinere weggetjes, nog wat van het mooie Indonesië te zien. De Garmin stuurt ons over kleine steile wegen en door dorpjes waar zelden een toerist komt. Op zoek naar wat te eten slaan we een paar stille warungs over tot we onder een eenvoudige overkapping mensen zien eten terwijl het slachtoffer bruingeroosterd op de tafel ligt. We gaan Babi Guleng eten, een typisch Balinees gerecht. We hebben ze al vaker gezien: een varken van het spit. De dame serveert ons ongevraagd 2 bakjes waar ze met haar handen een bergje rijst, wat kruiden, wat geroosterde of gefrituurde ingewanden waaronder darm en lever en een stukje worst inlegt. Daar bovenop komt wat mals varkensvlees en als traktatie een stuk knapperige huid met een laagje spek eronder. We vragen ons af wat de Nederlandse voedsel-en warenauthoriteit hiervan zou vinden maar eten het met smaak op.

Met een vol buikje stappen we weer op en belanden even later in een kleine file. Niet ongewoon, en meestal wordt het veroorzaakt door een kleinigheid. Nu wordt er een leiding ingegraven en de weg is daardoor zo smal dat er geen 2 kleine vrachtwagens kunnen passeren. Het zal toch moeten, dus gaat het heel langzaam, met een hele rij brommertjes achter beide vrachtwagens. Ineens is er grote hilariteit als de kippen die in de ene vrachtwagen zitten, op het moment dat deze in beweging komt, allemaal tegelijk van zich af poepen. Precies tegen iemand op een brommertje. Slap van de lach zit een hele groep scholieren in de achterbak van een auto. Het is waarschijnlijk al vaker gebeurd, maar dit was een voltreffer. Als de vrachtwagen met kippen een meter later weer stilstaat, zoeken we allemaal een beter heenkomen. Ik duik naast een ander brommertje en we staan gezellig naast elkaar nog na te lachen en achterom kijkend te wachten op de volgende voltreffer. Niets vermoedend staat het volgende slachtoffer naast de kippen, berustend voor zich uit starend. Hij heeft duidelijk niets gezien. De kinderen wachten gespannen, en ook buurman en ik blijven kijken. De vrachtwagen schokt vooruit...ja! Weer raak! We komen haast niet meer bij van het lachen. Voor de kippen is het laatste tochtje van hun leven niet zo leuk, en ik zag natuurlijk alleen maar de buitenste rij.

De kleine weggetjes worden steeds drukker en in Legian is het weer een gekkenhuis. Het gebrek aan verkeersregels lijkt hier wel sterk op complete anarchie en Peter floept gauw een kruispunt over. Ik aarzel een seconde en daar maken de die-hards natuurlijk gebruik van. Het recht van de grootste durfal geldt hier sterker dan op het 'platteland'. Met een natte rug, maar zeer voldaan zetten we de Honda's weer op de parkeerplaats van het hotel. We knopen nog één keer de zadeltassen los en sjouwen alles naar de lobby van het hotel. 'Room for mr. Peter?'