Koud, we doen de ritsjes van de jas dicht. Vannacht lagen we onder een dekentje en onder het rijden is de lucht zo koel dat het zelfs frisjes wordt. We zitten dan ook boven de 1600 meter. We hebben de koffieplantages en kruidnagelbossen achter ons gelaten via spectaculaire steile weggetjes die als spaghetti tegen de bergwand geplakt liggen. Twan vindt het af en toe bijna te spectaculair, zeker nadat ze zich verkeek op een steile bocht omhoog en ternauwernood een tegemoetkomende pick-up wist te ontwijken. 'Ze had de mensen in de laadbak horen gillen' zei ze later. Dat was wel even schrikken maar daar moet je maar niet te lang bij stilstaan. Vandaag rijden we via kleine weggetjes van Munduk (in het midden van Bali) naar de grote vulkanen aan de oostkant. Alle sporen die de vulkanen en de rivieren getrokken hebben in het landschap lopen van noord naar zuid. De verbinding oost-west gaat over bergkammen van dal naar dal. Er worden vooral mandarijnen geteeld en we stoppen om een kilo te kopen bij een kraampje langs de weg. Even verder, bij het uitzichtpunt op de 2 meren, voert Antoinette 2 vliegende honden, die daar voor toeristen hangen, een mandarijntje. Er zit ook een leguaan op een plankje en een grote python in een kist. Voor een bedrag kun je met alle dieren op de foto. Wel een beetje zielig, dus dat doen we niet. Het mandarijntje kauwen ze echter gezellig weg, de pitten efficiënt weer uitspugend.

Ondanks wat fruit tussendoor is het ontbijt dat bestond uit zwarte rijstpap met kokos en suiker, van vanochtend weggezakt en op een markt eten we weer een saté kambing. Deze kon niet tippen aan die in Kuta maar dat weet je niet van te voren.

We herkennen grote stukken van de weg die we rijden want 6 jaar geleden blijken we hetzelfde stuk gereden te hebben. Zo komen we weer in Penelokan waar we destijds een bezoek aan de tempel achterwege hebben gelaten vanwege opdringerige verkopers. Nu laten we ons niet kennen en kopen een toegangskaartje. Direct daarna laten we ons een sjaal, voor om ons middel, aansmeren voor teveel geld. Een sarong hebben we al om maar dat is niet genoeg. De tempel is mooi vanwege het uitzicht op de vulkanen en het meer en vooral omdat er voorbereidingen gedaan worden voor een grote ceremonie eind september. Overal zijn mannen en vrouwen bezig met offerbakjes en wierook, tussendoor knielend voor een van de ontelbare beelden van een god, in volledige devotie. De voorbereidingen duren een hele maand! Dat wordt ons verteld door een aardige man die gids blijkt te zijn en ons ook wel graag een trekking wil verkopen. We slaan het vriendelijk af. Weer buiten zien we nog een ingang. Het blijkt een andere tempel te zijn die direct naast de eerder bezochte ligt. We moeten weer een kaartje kopen! Twan ziet de prijs en het blijkt meer dan 2x zo duur te zijn als de vorige (het gaat om enkele euro's) en als ik blauwe sjaals zie liggen krijg ik het vermoeden dat een rode sjaal niet goed genoeg is voor deze tempel en we ook een blauwe moeten dragen. Ik capituleer en we vertrekken.

De weg naar ons hotel in Kedisan gaat de berg af naar het meer. In het dorpje ben ik even het spoor bijster maar dan vinden we toch de plek waar we de vorige keer naar tevredenheid hebben overnacht. Er komt een jongen op ons af, steekt zijn hand uit en zegt: 'welcome again'. Hij herkende ons direct! Dat is nog eens thuiskomen.

Als de zon achter de berg verdwijnt wordt het kouder en krijg ik eindelijk de kans om een stille wens in vervulling te laten gaan: sokken en teenslippers aan...