Dag allemaal

even snel (dat is onmogelijk met dit internet) het verhaal van gisteren voordat het eten wordt opgediend. Zoals jullie kunnen lezen vermaken we ons nog steeds goed.

'Als u naar links afslaat is het 2 uur rijden, naar rechts is het 6 uur.' De jongen klakt met zijn tong, ten teken dat de weg die wij willen gaan rijden niet goed is. Als het duidelijk is, dat we het toch gaan doen, drukt hij me op het hart om meteen hier in het dorp de tank vol te gooien want verderop in de jungle zullen we vast niets meer kunnen tanken. En, gebaart hij terwijl ik al op mijn Honda zit, doe je rits van je jas helemaal dicht! Ik glimlach geruststellend en voor de zekerheid tanken we toch maar even al weten we bijna zeker dat we heus wel zullen kunnen tanken onderweg. De route, die ons een paar dagen geleden door de Oostenrijker is afgeraden, gaan we toch rijden.

Dan kunnen we een mooier rondje rijden en de weg dwars over het eiland lokt. De eerste 15 km reden we gisteren ook, maar dan in een auto met chauffeur. Gek wat je dan allemaal niet ziet. Vandaag zie ik de dorpjes waar we doorheen komen, de borden, de bruggetjes, een overstekende hond. Het is nog rustig want we vertrekken al om 7.45u en het asfalt is goed. We steken dwars door het nationaal park West Bali. Nu we er gelopen hebben, weten we wat er vlak naast de weg gebeurt. Je zou het niet zeggen als je er rijdt en de grijze apen ziet die je zo brutaal aankijken met hun bruine ogen, hun kuif eigenwijs omhoog...terwijl de zwarte apen even verderop in het bos heel schuw zijn. Er wordt hard gewerkt aan riolering langs de weg en ik schat dat er honderden mensen aan het werk zijn door het lintdorp heen. Een groep graaft een brede geul, een groep plaatst bewapening van ijzer, groepen plaatsen houten schotten waar cement in wordt gestort. Her en der staan nog grote bomen in de geulen. Die zullen te zijner tijd wel moeten wijken voor het systeem. In de zinderende zon staan ze te werken, en dan zitten wij een beetje te mopperen omdat we puffen in onze jasjes. Geen vergelijk hoor.

Al snel rijden we om de uiterste westpunt en gaan we richting Negara. De gevreesde drukke weg op waar de vrachtwagens hun lading vanaf Java naar Denpasar brengen. Er rijden wel wat vrachtwagens maar of we zijn inmiddels wel wat gewend, of het is rustig vanwege de zaterdag. We laveren om de vrachtwagens heen en hebben er niet zoveel last van. De tempel die we willen bezoeken in de buurt van Negara, kunnen we niet bereiken doordat een brug is afgesloten. Daardoor rijden we wel door een Indonesisch polderlandschap en zit er gewoon en grote witte ijsvogel op een elektriciteitskabel. Als ik omkeer en mijn camera pak zit - ie er nog steeds. Een groot beest. Als ik dichtbij stop, ja, dan vliegt ie met een schreeuw weg.

We rijden naar een tempel die ter ere van ' het haar van Nirartha' is. Wel toepasselijk vonden we. De tempel ligt heel mooi aan zee en net als wij met sarong aan de trap neer boven nemen komt een hele Balinese familie in traditionele kledij naar beneden lopen. Een plaatje en een cadeautje.

We lopen het complex door, het is niet heel veel anders dan de andere tempels, en het heilige gedeelte mogen we nooit betreden.

Dan nemen we de afslag waar het allemaal om te doen is. Een weg door de bergen waar koffie-, cacao- en vanille plantages zijn. De weg slingert zich door de bergen. Het is 1 auto breed maar niet druk en we rijden heerlijk. Goede beslissing!

We stoppen bij een koffieplantage en bekijken de dikke vruchten die aan de takken zitten. Overal liggen bij de huizen koffiebonen te drogen. Met grove harken staan mannen/ vrouwen op blote voeten op de bessen/bonen en harken ze om en om. Verderop worden de droge bonen geschoond zodat je nu de 2 losse koffiebonen hebt. Als je dit proces eenmaal hebt gezien, realiseer je je hoeveel werk er wordt verzet voor een koffieboontje!

Vanille is helemaal verdwenen. Ik ga het proberen op de markt maar navraag onderweg leverde niets op. Ondertussen rijden we ook weer door gigantische kruidnagelbossen en ieder huis heeft de zeilen weer uitgelegd. In de verte zien we de lucht betrekken. Dat gebeurt wel vaker, en ik plaag Peter nu al 3 weken met de meegebrachte regenpakken. Maar, ineens was het daar dan toch. Kinderen beginnen te rennen, zeilen met koffie of kruidnagel worden gauw afgedekt of bijeen geschoven en opgerold. Dit wordt serieus...

Peter rijdt nog even door als de eerste druppels al vallen. 150 meter verder doen we de regenjasjes aan...en 5 minuten later is het weer droog!

Over de berg verandert het landschap en rijden we door de rijstvelden en is het weer lieflijk Bali. We slaan af naar Munduk en dalen via een heel smal weggetje door een kloof, wat niet op de kaart staat natuurlijk. Dan klimmen we via een supersteil weggetje weer omhoog, herinneringen aan Nepal komen plots weer boven, en komen we op een gewone doorgaande weg uit. Met een grijns kijkt Peter om: leuk he?