De krekel wekt ons om 6.30 maar eerder waren we al een keer wakker door de moskee die zo'n beetje in onze wisma zijn microfoons lijkt te hebben staan. Toch wen je eraan. Het markeert het moment om nog een keer te mogen omdraaien.

Er blijken toch meer gasten te verblijven in de wisma en ze lijken allemaal kinderen te hebben die al om 6 uur heen en weer hollen over de galerij en met deuren slaan.

We ontbijten in de zon, voor het eerst hier in Indonesië, want het is koel in de schaduw en net lekker in de zon: een Broodje Durian en een zwarte koffie. Om 8.15 u zitten de tassen weer vastgesjord.

We dalen af richting Makassar en de weg is een zegen vergeleken met gisteren. Soms is er zelfs een middenstreep! Net als ik denk dat ik best lekker rij duik ik met het voorwiel in een gigantisch gat. Gelukkig heb ik net genoeg vaart om er ook weer uit te stuiteren. De voorvork is helemaal tot onderin gedoken en ik ook. Ik zie dat Peter, die voor mij rijdt, ook vaart heeft geminderd, we hebben weer een slecht stuk weg voor de kiezen. We hobbelen achter elkaar door de kuilen, gaten en over de brokken steen en asfalt. Het is ongelofelijk hoe het wegdek eraan toe is. Soms zijn er waarschuwingen maar evenzo vaak staat er niets. De beste waarschuwing is toch om naar je voorgangers te kijken. Volgen zij een mooi spoor, dan is de weg goed, gaan ze ineens slinger de slang, dan moet je weer zoeken naar je pad. Zo kun je ook weer ineens allemaal rechts rijden als daar beter wegdek is. Totdat daar verkeer aankomt, dan moet je terug naar links. Het gaat gelukkig allemaal niet zo snel, maar rustig om je heen kijken is niet zo verstandig vandaag.

We stoppen als we halverwege, op zo'n 35 km, zijn. Ook hier moeten we op de foto met het winkelpersoneel. Het lijkt wel of ze een gezamenlijke Facebookpagina hebben waar we met iedereen op staan! We hebben alle tijd en het is altijd wel gezellig, zo dicht bij elkaar.

Het wordt steeds drukker en ook de vrouwen met hoofddoeken worden steeds bedekter. Om 11.00u rijden we Makassar binnen en proberen nog een Applestore te vinden om een nieuwe kaartlezer voor de Ipad te kopen. De winkel vinden we niet maar we hebben er ook niet het geduld voor. We rijden naar het hotel waar we ook gestart zijn en 45 minuten voor de afgesproken tijd arriveren we. Mooie timing!

Even later komt Ull aan en ook Weny (het meisje van het reisbureau die de motorfietsen geregeld had) is al in het hotel. Jam Garet (elastieken tijd) is verleden tijd in Indonesië. We begroeten elkaar hartelijk en iedereen is blij dat alles goed is gegaan. Weny heeft voor mij nog 3 lange kaneelstokken gekocht op de markt omdat ze weet dat ik van koken hou. Dat is een leuke herinnering!

Onder het toeziend oog van de security en onze taxichauffeur herpakken we onze tassen zodat alles, ook de helmen, als 1 pakket meekan met het vliegtuig. We spreken al een prijs af voor het tochtje naar het vliegveld (vriendenprijs buiten het hotel om) en we gaan nog even wat eten.

Op weg naar het vliegveld herkennen we de weg die we reden op weg naar Tanah Toraja. Het lijkt al heel lang, maar het is minder dan 2 weken geleden dat we vertrokken met de 2 Honda Tigers.

Nu gaan we op Bali een nieuw hoofdstuk tegemoet.