We gaan jullie niet vermoeien met al onze verhalen uit ons dagboek, want dat is dit ook. Daarom slaan we even een paar dagen over en gaan vanaf de zuidkust naar het noorden, landinwaarts, als laatste stap naar Makassar.

We hadden beter moeten weten maar als avontuurlijk vakantieganger zoek wel eens iets op wat zwaarder is dan gedacht.

Het weggetje ziet er op de kaart eenvoudig uit. De Garmin kent de route echter niet en ook pocket earth laat alleen maar doodlopende weggetjes zien. Toch geloven we dat er een doorgang is over de bergen van Jeneponto naar Malino omdat de kaart eigenlijk altijd klopte. (behalve dat Jeneponto op de verkeerde plek lag...)

Met nasi als ontbijt rijden we Jeneponto uit. En volgen de Garmin omdat deze het begin van de route nog wel weet. Door dorpjes en bruine verdorde rijstvelden rijden we langzaam de bergen in. De wind is onverminderd stevig. Bij een Indomaret houden we een koffiestop met koppiko en mangosap. De winkelmeisjes durven het te vragen: of ze op de foto mogen met ons. We horen het gegiechel binnen nog als we buiten zitten. Even later zijn het de overburen, mannen in uniform, die met ons op de foto willen. Ach wat maakt het uit. Het heeft wat voeten in de aarde maar uiteindelijk heeft iedereen zijn plaatje op de telefoon staan. De winkelmeisjes zijn echter niet tevreden over de eerder gemaakte foto's en vragen of het over kan.

De brandweerman en politieagent van de overkant zeggen dat we beter via de andere kant naar Malino kunnen rijden want de weg is erg slecht. We gaan graag over kleine weggetjes is ons antwoord.

Dat hebben we geweten. De weg is bij vlagen misdadig slecht. Als het asfalt helemaal weg zou zijn zou het absoluut beter zijn maar nu moeten we slalommen om de beste op- en afstappen te nemen. De gang is er helemaal uit. De eerste versnelling en de koppeling worden het meest gebruikt. Stapvoets hobbelen we door. We vragen steeds of we nog goed zitten en soms rijdt iemand even voor. Het is warm en stoffig. Dan is het asfalt terug en kunnen we een beetje vaart maken maar rond de dorpjes zijn er ook weer vrachtwagens en ander verkeer dus het blijft uitkijken. Net als we denken dat we er zo wel komen wordt de weg weer slecht. Enorme brokken asfalt zijn gewoon weg, soms ligt er nog een stripje van 10 cm breed tussen de gaten. We vragen weer. Twan wil weten hoe lang het nog duurt dat de weg slecht is maar het lijkt de hele weg te zijn. Het gaat op de kaart om een stuk van hemelsbreed misschien 40 km maar aan het eind van de dag hebben we 120 km afgelegd.

Lunch zit er niet in en daarom stoppen we bij een klein winkeltje met wat knabbels. Het wordt een leuk gesprek waar de hele familie en buurt bij betrokken is. En uiteraard weer op de foto.

We moeten verder willen we Malino nog halen en dat moet want morgen moeten we in Makassar zijn. De weg wordt behalve weer slecht ook steeds steiler en ik moet zelfs de motor van Twan een keer maar beneden rijden omdat het te steil en hobbelig is met poederzand in de geulen. Verder volgt ze zonder te mokken al valt het haar wel zwaar.

Als we horen dat het nog 10 km is naar de hoofdweg wordt het asfalt wat beter maar de weg ongekend steil. Niet eventjes zoals in Engeland, maar voortdurend, kilometers lang, met haarspelden en gewoon rechtdoor en dan zijn we opeens op de hoofdweg. Gelijk is het een gekkenhuis met traag omhoog kruipende vrachtwagens en inhalende auto's en motoren. En het maakt niet uit of er een blinde bocht of heuvel is of niet. We rijden Malino door en vinden de Wisma van onze keuze. De motoren staan veilig in de tuin en we halen een bir Anker in een toko. Na een zak chips en een eerste biertje gaan we samen op één motor naar een restaurantje voor een eenvoudige maaltijd. Het 2e biertje krijgen we niet eens op. We storten moe in bed om 20.15u. Het is hier boven lekker koud dus we kunnen eindelijk weer eens lepeltje lepeltje liggen...