Het afscheid is niet erg hartelijk. Waren ze gisteren nog uitgelaten, vanochtend kijken ze bedrukt en schuldig. Antoinette vertelt nog even wat ze ervan vindt. Ze verontschuldigen zich met de smoes dat het kinderen van kroeg/karaokegangers waren die tot diep in de nacht herrie maakten en de thuiskomers ruzie maakten en met deuren sloegen. Kortom het was geen rustige nacht in het toch al niet erg aantrekkelijke wisma. Het is gebeurd en we hebben weer een reisdag voor de boeg. We laten het ontbijt voor wat het is en vertrekken om 8 uur. De Indomaret supermarkt is open en we kopen een flesje ijskoffie en een pakje cocoskoekjes want onze voorraad is vannacht ten prooi gevallen aan een kolonie kleine miertjes.

De temperatuur is al flink aan het oplopen en al verkoelt de rijwind nauwelijks, toch voelt het prettig. De weg is bij vlagen druk en de 'luxe' auto's rijden hard en halen voortdurend in.De bemo's daarentegen vrij langzaam en stoppen bij mensen die 'op de bus' staan te wachten. De snelheid van vrachtwagens wisselt erg, afhankelijk van hun last. De brommertjes, en wij dus ook, laveren daar tussendoor. Het verkeersbeeld is erg onrustig zou je in Nederland zeggen maar dit is Indonesië en het kan nog gekker, dit is immers het platteland. Stoppen doen we voor foto's van viskwekerijen, uitzicht op de zee, een minaret in aanbouw (met bamboe steigers) en een flesje icetea. Om 12 uur zijn we al in Sengkang en met wat vragen komen we bij hotel Eka. Wat een luxe na ons vorige onderkomen. De kamers zijn gegroepeerd in 3 verdiepingen rondom een zwembad. We nemen een luxe kamer omdat het in prijs niet veel uitmaakt en we een uitzicht hebben op het meer (als je tussen de huizen en daken doorkijkt). We doen een klein wasje en regelen een boottochtje. Voor het restaurantje op de hoek, bij de stoplichten, staat een grote barbecue continue te roken. Dé plek voor ikan bakar (gebakken vis) en zoals altijd nemen we elk een ander gerecht. Nasi campur. Heerlijk. We hebben nog een uurtje voor het boottochtje en doen even een dutje in de geairconditionde kamer.

De schipper loopt met ons mee naar de prauw met de longtail motor. Gelukkig geen bonkende diesel maar een vriendelijk knorrend 'brommer'motortje.

Het meer van een meter diep is het domein van de vissers. Overal zie je netten en de waterhyacynten die er in overvloed drijven worden slim gebruikt. Als een kilometers lange slang zijn ze 'gebundeld' en afgezet. Hier en daar is een uitgang gecreëerd waar de vissen uitzwemmen en in de fuik terecht komen. Overal watervogels: ijsvogels, reigers, visdiefjes en roofvogels. We varen in de middagzon naar een aantal drijvende huisjes en leggen er bij een aan. Daar is de ibu pisang goreng aan het maken. Twan knoopt een gesprekje aan en de ibu vertelt dat Erica Terpstra daar ook geweest is met de televisieploeg. Ik denk dat er wel eens mensen ovenachten, misschien een enkele familie woont maar het is geen grote gemeenschap. Maar wel een leuke ervaring. In rustig tempo, pelan-pelan, gaan we richting het stadje. Er is een roeiwedstrijdje met lange slanke boten. De bewoners wassen zichzelf en de kinderen in het water en iedereen zwaait. Wat een fijne sfeer.

Gelukkig hebben ze in het hotel een bir Anker. Die hebben we verdiend.