Langzaam rijden we Tanah Toraja uit. Het is helder weer en de zon schijnt voluit. Overal waar maar iets kan liggen, zie ik zeiltjes met kruiden. Op afstand ruik ik al de eerste zeilen met kruidnagel. Dat is de aankondiging voor hele dorpen met aaneengesloten zeilen vol kruidnagels in alle stadia van droging. We stoppen even want dit is voor ons heel bijzonder. Er liggen kruidnagels zoals wij ze kennen van de zakjes bij Albert Heijn, maar dan snap je ook meteen waarom de VOC zo veel belang hechtte aan Indonesië: 5 in een zakje stoppen en voor de goudprijs verkopen... Ook liggen er nog volledig onrijpe groene kruidnagels (zonder bloemknopje) die voor de kreteksigaretten wordt gebruikt.

We volgen vandaag een bergweg die mooie bochten heeft en voor het eerst kunnen we lekker motorrijden. Het is vandaag zondag en duidelijk een rustdag. Heerlijk. We rijden op ons gemak en stoppen bij mooie plaatjes: een mooie waterbuffel, koffieboontjes en cacaobonen die te drogen liggen, een roofvogel die aan een touwtje zit bij een huis. Overal maak ik een praatje en worden we weer wat wijzer. Het gaat allemaal zeer ontspannen en toch schieten we op. Bovenop de top van de berg drinken we een koffie tubruk, op een tropisch-houten bankje met onze rug tegen het houten hutje aan. Met het mooiste uitzicht van de wereld...Wat wil je dan nog meer.

Met iedere meter die we afdalen stijgt de temperatuur. De dorpjes komen weer sneller na elkaar en de typische Toraja huizen zijn verdwenen. Nu weer 'gewoon' huizen op palen. Dan is daar de zee en ligt er overal vis te drogen en dat komt ook lekker je neus binnen. Als kantwerk zo mooi liggen de zilverachtige visjes te drogen op schuine strakgespannen netten.

Ook hoopjes zeewier, maar waar die voor gebruikt worden weet ik niet.

We worden ingehaald door een pseudo-Harleyrijder, die even verder langs de kant van de weg staat en met beide armen omhoog een V- teken geeft. Het zal wel goed bedoeld zijn, maar we rijden toch maar door nadat we vriendelijk hebben teruggezwaaid.

Het is zinderend heet als we na 110km in Belopa aankomen en een Wisma zoeken. Gelukkig vinden we het vrij snel en kunnen we schuilen voor de zon in het stenen, bijna moskee achtige gebouw. Alles en iedereen raakt in rep en roer als we binnen stappen. Er wordt gauw een kamer in orde gemaakt en we spreken een prijs af: 150.00 met ontbijt. Geen harde onderhandelingen. Dat lukt niet als je bijna een zonnesteek hebt en blij bent dat je onderdak hebt...we komen in onze kamer en er draait een airco...helemaal niet eens gevraagd! En toch gekregen. Het is lekker koel.

Na het eten doet hij het niet helemaal goed. Hij waait wat maar koelt niet nadat Peter met de afstandbediening is bezig geweest. We ontdekken ook een kapotte lamp in de 'badkamer' zodra het donker is. (een afwasteiltje water met een steelpannetje erbij). De plafonds zijn on- Indonesisch hoog hier dus we verwachten een trapje, maar nee. Een grijpertje op een lange bamboestok waar de lamp wordt ingeklemd doet de truc en en-passant wordt ook de airco weer goed gezet.