Motorrijden is als imkeren: je kunt nergens anders aan denken...

Vandaag hebben we een flinke route voor de boeg en de krekel wekt ons om 6:00u. Eerder vannacht werd ik klaarwakker toen ik naar de wc ging en de huiskakkerlakken wekte die in de badkamerdeur huizen. Ze vielen verschrikt op de vloer en zochten gauw weer een donker plekje op. Gelukkig maar.

Om 6 uur plens ik een paar pannetjes koud water over me heen, zoals het hoort in een echte kamar mandi. Je staat naast het bad met koud water en schept met een plastic steelpannetje het water op. Even doorbijten en daarna ben je lekker opgefrist.

Het ontbijt is lekker snel: een glas thee, keurig afgedekt met plastic dekseltje en ieder 2 donuts. We nemen het zoals het komt en om 7.15 u rijden we alweer. Eerst even tanken en dan 215 km rijden. Het eerste stuk is redelijk vlak en het schiet lekker op. De rijstvelden zijn groen en de bergen worden al grillig zoals het bekende kastgebergte.

We stoppen in Pankajene, eigenlijk was dat het doel van gisteren maar dat was te hoog gegrepen en niet haalbaar voor het donker. En in het donker wil je hier zeker niet rijden. We nemen een ijskoffie en hebben een geanimeerd gesprekje met een leuke open dame. Er komt ook een politieagent bij die zomaar stopt. Volkomen onnodig, maar het leek hem wel interessant.

De Garmin heeft hier geen weg meer, maar de vriendelijke dame zegt ons om bij het benzinestation rechtsaf te slaan en daar is ook een duidelijke wegwijzer naar Enrekang. Die volgen we tot we er zijn en vanaf daar weet de Garmin het ook weer. We stoppen bij een omheind gebied, het eerste typische Toradja huis met zadeldak. Het blijkt een soort openluchtmuseum te zijn waar iemand die op de sawa aan het werk was zegt dat we er wel in mogen. Via een kier in de poort rijden we naar het Tonkanan huis. Warm maar leuk en het voelt een beetje ondeugend. Slechts een paar kilometer verder ziet Peter een traditionele baksteenfabriek. Ook daar stoppen we weer even en we krijgen een rondleiding van de eigenaresse. De weg wordt hierna erg bochtig. Gelukkig is het niet druk en hebben we de weg vaak voor onszelf. Het is een redelijk goede. asfaltweg die zich door de foothills van het gebergte slingert. We gaan volgens de Garmin over de 1000 meter hoogte en de warmte wijkt dan ook even.

Enrekang is warm en stoffig en Antoinette weet van een restaurant met uitzicht op 'the erotic mountain'. We denken dat we er voorbij zijn en de honger wint het. We stoppen bij een chauffeurscafe waar we lekker soep, kip rijst en groente eten. Wel een beetje gek was de lighoek voor de jongeren waar 3 of 4 jongens een beetje lagen en rookten en ondertussen naar een soap op tv lagen te kijken. Het is nog 60 km naar Rantepao en die duren eindeloos maar het zijn wel prachtige kilometers. Na de 'poort van Tana Toradja' verschijnen er steeds meer typische rijstschuren in alle soorten en maten en ik denk dat het ontwerp te pas en te onpas wordt toegepast: overheidsgebouwen, dakkapellen en christelijke kerken hebben allemaal soortgelijke vormen. Ja, het is een christelijk gebied. Dat is ook te merken aan de reclame voor Guinness 'of all beers' dus vanavond zitten we lekker weer aan de Bintang (die trouwens van Heineken is)

De uitgezochte overnachtingsplek heeft nog plaats in de kleine tuin die is volgebouwd met, hoe kan het ook anders Tonkonan-stijl hutjes van hout en bamboe. De onderhandelingen verlopen niet geheel naar wens, we krijgen er geen roepiah af...

Na een opfrisbeurt onder de warme douche proberen we de reismee site te openen maar dat lukt niet. Gelukkig wel in het restaurant, zodat we ons eerste reisverhaal kunnen plaatsen. We zullen voorlopig maar niet aan foto's beginnen want volgens mij komt het Internet door de waterleiding, zo traag is het.

Voorlopig hebben we de gidsen afgeschud en gaan we morgen een rondje Batutumonga doen.